Bugün önce bir video izledim. İranlı bir arkadaşım paylaşmış. Videonun başında Afghan Orphans yazıyordu fakat aratınca youtube'da denk gelemedim. Aslında üzücü ama şaşırtıcı bir hikaye değil. Okul çağında, okul da derken ilkokul çağında bir çocuk, babası öldüğü için pazarda su satıyor. (Afganistan'da kadınlar çalışamadığı için evin geçimini erkek çocuk sağlamak zorunda) Baban hayatta olsa şimdi ne yapıyor olurdun diye bir soru sordu muhabir. (soruyu soran muhabire de bi tane geçireceksin o ayrı, ne üzüyosun lan çocuğu durduk yere) Cevap veremedi çocuk, ağlamaya başladı..
Ardından bir kaç habere denk geldim, Suriyeli mültecilerin pinpon topu gibi Asya ile Avrupa yakası arasında gönderilip durduğunun haberiydi ilki.
İkinci haber, Taksim'de kurulan iftar çadırına Suriyeli mülteciler girmesin diye polis bariyeri kurulması ama küçük çocukların bariyerin arasından geçerek yemek çalmasının haberiydi.
Ben kendimi bu çocuklara yardım etmek zorunda hissediyorum. Birşeyler yapmak zorunda hissediyorum.
Güvendiğim tek bir yardım kuruluşu ya da kişi yok. Hiç birine zerre güvenmiyorum. Kendi başıma da ne yapabilirim bilmiyorum. Aklıma ilk gelen şey doğrudan para yardımı yapmak. Belki bir iki tanesine ulaşıp, irtibat halinde kalıp onlara düzenli para verebilirim. (program tatile girdi, kendim çalışmıyorken bu da nasıl olacak ayrı bir sorun, bir işe ve doğru düzgün bir maaşa ihtiyacım var) Sonra olay sadece gidip ellerine para sıkıştırmaktan çok daha fazlası. Bu çocukların eğitime ihtiyaçları var. Hangi dilde nerede nasıl eğitim alabilirler? Sağlık hizmetlerine, barınacak güvenli ve eksiksiz bir eve ihtiyaçları var. Çocukların geleceklerinin çalınması fikri beni çok öfkelendiriyor. Bu konuda ne yapabilirim? Bir fikre ihtiyacım var. Bir plana ihtiyacım var. Organize olmaya ihtiyacım var. Çocuklar için bir fikir geliştirmeliyim.
